In de regio Campanië in Italië, dicht bij Napels, lag de oude stad Pompeii. Tegenwoordig staat het bekend als de gemeente Pompei. Toen de Vesuvius in 79 n.Chr. uitbarstte, bedekte Pompei 4 tot 6 meter vulkanische as en puimsteen. De Oscanen, een groep uit Midden-Italië, stichtten daar in de achtste eeuw voor Christus vijf steden, wat het begin markeerde van permanente bewoning op de locatie.

Elementen van Pompeii zijn bewaard gebleven door de vulkanische as, die een kijkje gaf in het Romeinse leven. Het merendeel van het bewijsmateriaal ging verloren tijdens de delicate procedure van het opgraven van de locatie. Met een bevolking van 11,000 in het jaar 79 was het een welvarende stad met een aantal prachtige openbare bouwwerken en weelderige privéwoningen die de eerste graafmachines aantrokken met hun dure meubels, kunstwerken en decoraties.

De as bevatte organische resten, zoals houten voorwerpen en lichamen van de slachtoffers. Terwijl ze in de loop van de tijd verwelkten, bleven er gaten achter die later ontdekten door archeologen gebruikt konden worden als mallen om gipsen afgietsels te maken van onderscheidende figuren in hun laatste momenten van hun leven.

Met meer dan 2.5 miljoen toeristen per jaar is Pompeii, een UNESCO-werelderfgoedlocatie, een van de meest bezochte toeristische bestemmingen in Italië.

Door de afwezigheid van lucht en vocht bleef alles wat onder Pompeii begraven lag bijna 2,000 jaar lang goed bewaard, waardoor er minimale tot geen achteruitgang mogelijk was. Pompeii werd echter na zijn ontdekking blootgesteld aan zowel natuurlijke als door de mens veroorzaakte factoren, wat het verval aanzienlijk heeft versneld.