Chryselephantijnse sculpturen waren gemaakt van hout met dunne, uitgesneden ivoren platen die waren aangebracht om op het vlees te lijken, en bladgouden platen die de kleding, het pantser, het haar en andere elementen uitbeeldden. Voor details zoals ogen, sieraden en wapens werden in sommige omstandigheden glaspasta, glas en edelstenen en halfedelstenen gebruikt.

De techniek werd het meest gebruikt voor cultusbeelden in tempels, die meestal groter waren dan levensgroot. In tijden van ernstige financiële nood kan een deel van het goud worden teruggetrokken en gesmolten voor munten of edelmetaal, om later terug te worden gegeven als de omstandigheden zijn verbeterd.

Het begin van de techniek is onbekend. Er zijn voorbeelden bekend van samengestelde sculpturen gemaakt van ivoor en goud uit locaties die deel gingen uitmaken van de Griekse wereld en dateren uit het 2e millennium voor Christus, met name de zogenaamde "Palaikastro Kouros" uit het Minoïsche Palaikastro, die een aparte vorm van standbeeld zijn van de archaïsche Kouros-beelden. Het enige overgebleven Minoïsche cultusbeeld voor devotie in een heiligdom dateert uit 1450 voor Christus. Het is echter onduidelijk of ze verband houden met de Griekse chryselephantijnse traditie. Tijdens de archaïsche periode werd de beeldhouwkunst van chryselephant populair. Later werden acrolithitische beelden met marmeren hoofden en ledematen en een vergulde of gedrapeerde houten stam een ​​soortgelijke methode gebruikt voor religieuze afbeeldingen.

De twee bekendste voorbeelden, beide uit de Klassieke periode, zijn het 13 meter hoge staande beeld van Athena Parthenos in het Parthenon in Athene en het 43 meter hoge zittende beeld van Zeus in de tempel in Olympia, die wordt beschouwd als een van de zeven wereldwonderen.

De figuur van Nike op de rechterhand van Pheidias' Athena Parthenos werd bijvoorbeeld speciaal voor dit doel van massief goud gemaakt. In welvarende tijden werden er wel zes massief gouden Nikae gegoten. fungerend als een ‘heilige schatkamer’ waarvan de veiligheid werd vergroot door de heiligheid die aan een cultusobject werd verleend, evenals door de aanwezigheid van priesteressen, priesters en tempelonderhoudswerkers

Chryselephantine-beelden zijn niet alleen ontworpen om fysiek indrukwekkend te zijn, maar ook om de rijkdom en culturele prestaties te demonstreren van degenen die ze hebben gebouwd of ondersteund. Bij de productie van dit beeld werd gebruik gemaakt van beeldhouwwerk, timmerwerk, sieraden en ivoorsnijwerk. Nadat de beelden klaar zijn, moeten ze regelmatig worden onderhouden. Het is bekend dat bij Olympia competente medewerkers werden ingeschakeld om het onderhoud van het beeld te verzekeren. Damophon van Messene, een bekende beeldhouwer, kreeg in de tweede eeuw voor Christus de opdracht om het te herbouwen.