Chociaż do produkcji szerokiej gamy produktów wykorzystuje się rattan, najważniejsza jest produkcja mebli; według World Wide Fund for Nature światowy biznes meblarski jest wart ponad 4 miliardy dolarów rocznie (WWF). W przeszłości transportowano do niego dużą część ekonomicznie uprawianej surowej winorośli producentów za granicą. Aby promować lokalną produkcję mebli rattanowych, w połowie lat 1980. Indonezja zaczęła nakładać zakaz eksportu surowego rattanowego winorośli.

Prawie cały rattan był wcześniej zbierany z tropikalnych lasów deszczowych. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci, ze względu na przekształcanie lasów i szybkie zmniejszanie się ich powierzchni siedliskowej, rattan stał się rzadkością.

Tropikalne lasy deszczowe Azji, Malezji i Chin są domem dla rattanu, formy palmy wspinaczkowej lub wleczonej. Filipiny są jednym z głównych źródeł1. Rattan Palasan można rozpoznać po solidnych, wytrzymałych łodygach o średnicy od 1 do 2 cali i pnączach o długości 200–500 stóp.

Po zbiorze rattan jest cięty na kawałki o długości 13 metra i usuwany jest suchy poszycie. Jej łodygi są suszone na powietrzu przed zakonserwowaniem do przyprawienia. Te długie rattanowe słupy są następnie prostowane, oceniane pod względem średnicy i jakości (określonej na podstawie liczby międzywęźli; im niżej, tym lepiej) i dostarczane producentom mebli. Chłosta odbywa się za pomocą zewnętrznej kory rattanu, natomiast tkanie odbywa się za pomocą jego wewnętrznej, przypominającej trzcinę części.

Wiklina to technika tkania, a nie prawdziwa roślina czy substancja. Rattan został po raz pierwszy użyty do produkcji chłosty na Zachodzie na początku XIX wieku i od tego czasu zastąpił inne materiały.

Spośród różnych naturalnych materiałów stosowanych w wyrobach wikliniarskich, jego wytrzymałość i łatwość produkcji sprawiły, że jest to jeden z najbardziej preferowanych wyborów.

Jego popularność jako materiału do wyposażenia wnętrz i na zewnątrz jest oczywista. Rattan można wyginać i zakrzywiać, tworząc różnorodne piękne zakrzywione kształty. Jego blady, złoty odcień natychmiast tworzy atmosferę tropikalnego raju wewnątrz lub na zewnątrz.

Rattan to lekki, prawie nieprzepuszczalny materiał, który można łatwo przenosić i obsługiwać. Ma wbudowaną odporność na owady i może tolerować wyjątkowo wysoką lub niską wilgotność i temperatury.

Dla przypomnienia, bambus i rattan nie pochodzą z tego samego gatunku roślin. Pusta trawa z grzbietami o poziomym rozwoju, bambus ma puste łodygi. Na przełomie XIX i XX wieku używano go do budowy małych mebli i akcesoriów, szczególnie w obszarach tropikalnych. Ze względu na gładkość i dodatkową wytrzymałość słupów rattanowych, trochę bambusa producenci mebli ich użył.

Meble wykonane z bambusa i innych materiałów tropikalnych były dość modne w XIX wieku, u szczytu Imperium Brytyjskiego. Ze względu na zimne angielskie środowisko rodziny stacjonujące w tropikach i krajach azjatyckich przybyły do ​​Anglii ze swoimi bambusowymi i rattanowymi meblami.

Na początku XX wieku goście przywieźli do Stanów Zjednoczonych na statkach parowych meble rattanowe stworzone na Filipinach. Meble rattanowe z początku XX wieku powstały w estetyce wiktoriańskiej. Meble rattanowe stały się szeroko stosowane przez hollywoodzkich scenografów w plenerze, zaostrzając apetyt kinomanów i świadomych mody widzów, którzy uwielbiali wszystko, co miało związek z wizerunkiem tych uroczych, odległych wysp na Morzu Południowym. Nazwijmy to Tropical Deco, Hawaiiana, Tropical, Island lub South Seas – powstała taka moda.

Projektanci tacy jak Paul Frankel zaczęli opracowywać nowe style mebli rattanowych w odpowiedzi na rosnące zapotrzebowanie na rattan meble ogrodowe. Frankelowi przypisuje się stworzenie pożądanego krzesła z preclowymi ramionami opadającymi na podłokietnik. W ich ślady natychmiast poszły firmy mające korzenie w południowej Kalifornii, w tym Ritts Company, Seven Seas i Tropical Sun Rattan z Pasadeny.